İlhami Sertkaya:
Ya Bu Deveyi..

Bedevilerin deve sırtlarında çöl rüzgarlarına salladıkları eşarplarında bir edebiyat deryası çıktı. Sözler ve duygu yoğunluklu söylenceler, çölde yankılanırken, onu susturmaya çıkan özel bir siyasi güç yoktu. Gelişti, genişledi ve İslam ile beslenip yayıldı. İslam, bu edebiyatın kervanı oldu. Kılıç ve atın gidebildiği yere onu götürdü. Acıyı dindirmemek için ağlamamayı tasviye eden eski Arap aşiret reislerinin intikam duygularından, halife çatışmalarının siyasi arenalarından, Arap hayatının bütün iyi ve kötü detaylarından bu edebiyat kökleşti. Çölden esen bu rüzgar, Arap'ı uluslaştırıp, devlet (ler) kurdurttu.

Gariptir ki, insanlığın bir değeri, birikimi olan edebiyat, ancak kılıcın acımasız hükmüyle devletleşebiliyordu. Mani ve Zerdüşt edebiyatında kılıcın hükmü olmadığı için, tarih onları küllerine savurdu. Uygarlığın beşiği olan Mezopotamya'ya at ve kılıçtan başka hiç bir insani değerleri olmayanların bu koca uygarlığa çok geri ve yabancı olmalarına rağmen hükmedebilmeleri başka nasıl izah edilebilinir? Tarih burada acımasızdır. Tarih, burada kılıcı ve vahşeti olanındır. Ne zaman ki suçlu kılıç, suçsuz atın sırtına bindi, uygarlığın tarihi, bu vahşi tarihin ayakları altına alındı. Mezopotamya ilk büyük darbeyi oradan aldı. Yere düştü. Ondan sonra gelenler rahatlıkla bu yere serili yaralıyı ard arda kuşattı. Bizler o büyük darbenin 21. yüzyılına taşınan bedelleriyiz.

Akıl gelişti, teknik gelişti, red etme bilinci, çözümler, alternatifler gelişti. Fakat o büyük ve ilk darbenin gelenekçileri, bu gelişmelere yeni ve utangaç kılıflar uydurarak, deve dikeni batmış ruhlarındaki servet ve iktidarlarını bütün uygarlıkların ve demokratik çözümlerin üstünde tutmayı yine ve yanlız kalçalarındaki silahla ve kasalarındaki parayla sürdürebildiler.

Rönesans doğuya uğramadığı için, günümüzde en koyu aptallıklar ve tabii ki en eski tarihi haksızlıkların vahşetine uğrayıp en çok çözüm bekleyen sorunlar yığını doğudadır.

Afganistan'ın acılı manzarası, Irak'ın Saddam ile dibe vurması, Türkiye'nin güldürücü, trajik inkarcı politikası, İran'ın Molla hükmü, Suriye'nin ölen Baba'nın yerine geçen oğlunun alkışlanması, yukarıda kısaca işaret ettiğim yıkılası lanet sebeple direkt ilgilidir. İki kere ikinin bütün dünyada dört ettiğini inkar eden bir kimse de kalmadı fakat, Türkiye'yi yönetenler, kendi servetleri ve çıkarları için, bütün demokratik istemleri, bir tarafa bırakıp, iki kere ikinin beş ettiğini söyleyebiliyorlar daha.

Hemen hergün insanlıkla alay edercesine açıklamalarda bulunan Türkiye yönetimi, son günlerde yine Afganistan'la ilgili Ecevit'in etnik yapıya dayalı geniş tabanlı hükümet önerdi. Yaa gördünüz mü şu karabahtlı demokratik anlayışı! Başkalarına ve dünyaya nasıl demokrasi dersleri veriyor. Türkiye'ye sıra gelince "Ama, fakat, efendim şey yani. Olmuyor" akıl fıçısı olmuyor! Sen de neticede kılıçla başlayan vahşi tarihin günümüzdeki gelenekçisisin. Ya bu deveyi güdersin ya bu hendekten geçersin.